"Nie da się przewidzieć, co trzeba będzie pamiętać" - wystawa Ali Savashevich w Galerii

Pierwsza indywidualna wystawa białoruskiej artystki Ali Savashevich, absolwentki wrocławskiej ASP.

Artystka poprzez prace rzeźbiarskie, performatywne i wideo stara się odzwierciedlić osobiste emocje i doświadczenia oraz poruszyć kwestie jej tożsamości.

Wystawa będzie opowieścią o osobistych historiach artystki, sytuacji społecznej, politycznej i zbiorowego bezpieczeństwa w Białorusi.

Dokonawszy swojej indywidualnej, jak mówi sama artystka, „ucieczki” z Białorusi do Polski w roku 2014, Ala Savashevich nieustannie powraca do tej opustoszałej przestrzeni pamięci o domu, podejmując próbę przebudowania własnej podmiotowości w nowym miejscu. Miejsce, jak nic innego, dyktuje granice, formę zakorzenienia człowieka w przestrzeni. U Arystotelesa topos, poza wszystkim innym kojarzący się z konkretnym miastem-państwem, był przeciwstawiony ciemnemu i nieuporządkowanemu chaosowi. To, co nie ma formy, nie może istnieć, należy do przestrzeni niebytu. Człowiek będący poza swoją przynależnością terytorialną okazuje się pozbawiony podmiotowości.

Z braku polskich korzeni Savashevich znajduje się w sytuacji wieloletniego oczekiwania na legalizację w „nowym kraju”. Przeżywając stan „strefy neutralnej”, pasa pogranicznego, wiecznej liminalności, artystka przewartościowuje pojęcie stabilizacji, przez białoruską propagandę utrwalane jako główne osiągnięcie porządku społecznego, które jest też wyrażane przez ogół pomników władzy, do dnia dzisiejszego stojących w każdym białoruskim mieście i siole.

Gdzie zaczyna się i kończy przestrzeń pamięci? Do kogo należy: do świadomości myślącego podmiotu, który jest w stanie pomyśleć przestrzeń jako ciągłość, a może do samej materialności świata, która układa przestrzeń w typy form i granic?[3]. W jednej z prac artystka nagrywa swoją babcię. Na wideo starsza kobieta, faktycznie żegnająca się z życiem, śpiewa, w swoim przekonaniu, modlitwę. Ta modlitwa okazuje się hymnem Polski.

W pracach Savashevich przestrzeń dąży do pokonania granic, do bycia dynamiczną. Jest konstruowana przez sam podmiot, wychodzący z punktu, w którym znajduje się w danym momencie. Artystka zwraca sobie prawo do własnej przestrzeni, bez względu na wieczny kompleks niezakorzenienia, braku przynależności do drugiego „z tego samego korzenia” i nieukojone poczucie osierocenia.

Miękki las Savashevich to las, w którym nie ma korzeni i na pierwszy rzut oka wydaje się, że nie ma nawet życia – przecież to las sztucznie zrobiony, skrojony i uszyty. Jednak paradoksalnie, trafiwszy między te drzewa z ciepłego materiału, które stoją same z siebie, niepodtrzymywane przez żaden wewnętrzny stelaż, można doznać tradycyjnego poczucia bezpieczeństwa lasu jako schronu, który przyjmie każdego, kto trafi do jego gościnnej przestrzeni.

Wystawa czynna do 10 stycznia 2022 r.

INFORMACJE O BILETACH:

Bilet normalny - 8 zł
Bilet ulgowy - 4 zł

W każdy czwartek wstęp jest bezpłatny