Oko w oko. Hubert Milewski: Nasze "dzieciaki" są w pewien sposób poszkodowane [WYWIAD, WIDEO]

Fot: Hubert Milewski

Jak zaczęła się Twoja przygoda z trenowaniem?

Moje początki zaczęły się od ratownictwa wodnego. Na zajęciach, zanim opanowałem, jak się ratuje, uczyłem się podstaw pływania sportowego - gdzie się robi wydech, jak przekłada się rękę. Pływania typowo sportowego zacząłem się uczyć dosyć późno – w wieku 18 lat. Trafiłem na bardzo dobrze prowadzony kurs młodszego ratownika, bo oprócz podstaw ratownictwa, były też podstawy pływania. Wtedy w mojej głowie narodził się pomysł, żeby nie iść na Politechnikę, i na etapie V klasy technikum wiedziałem, że chcę być trenerem pływania i to się udało. Od dobrych kilku lat nim jestem.

Słyszałem od kilku osób, że jesteś prawdziwym maniakiem pływania sportowego

Bardzo lubię obserwować wyścigi pływaków i wszystko, co jest z tym związane. Może jest to choroba, może nie, ale poświęcam temu naprawdę dużo czasu. Inne zainteresowania na chwilę obecną odstawiam na bok. Mam fantastyczną żonę i córkę i gdyby byłoby coś poza pływaniem... pasja pasją, ale rodziny też staram się nie zaniedbywać.