Oprowadzanie w języku białoruskim po wystawach "Anhedonia" i "Retrogradacja"

Galeria Arsenał zaprasza na bezpłatne oprowadzania w języku białoruskim po wystawach "Anhedonia" Małgorzaty Niedzielko i "Retrogradacja #2" Patrycji Orzechowskiej prowadzone przez Alinę Wawrzeniuk.

Godz. 11.00
Wstęp na oprowadzanie jest wolny.

Anhedonia to stosowany w psychologii i psychiatrii termin oznaczający obniżoną zdolność odczuwania przyjemności i radości. I nie jest pociechą fakt, że towarzyszy jej często zobojętnienie również na emocje negatywne, poczucie ogólnego znieczulenia emocjonalnego. Tracimy radość życia, popadamy w apatię, która otula nas obojętnością. Pogłębić ten stan może tragedia osobista albo po prostu zmiana pór roku, jak jesienne zamieranie ogrodu; także nastroje społeczne i polityczne, zmiany klimatyczne, warunki zewnętrzne, na które nie mamy wpływu, a które mają ogromny wpływ na nas. Małgorzata Niedzielko pochyla się nad drobnymi codziennymi sygnałami tego stanu, kolekcjonuje wrażenia i wiąże je z banalnymi przedmiotami, lekko balansując na krawędzi uczuć.

Małgorzata Niedzielko rzeźbiarka, autorka obiektów, rysunków, instalacji; absolwentka Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie- dyplom w 1989 roku w pracowni Grzegorza Kowalskiego; laureatka stypendiów, w tym m.in: Kościuszko Foundation- ISP, New York; ArtsLink, Citizen Exchange Council, New York, oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i Nagrody Prezydenta Miasta Białegostoku. Jej prace prezentowane były na kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych.
Autorka repliki przedwojennej rzeźby psa Kawelina w Parku Planty w Białymstoku. Angażuje się w działania społeczne i edukacyjne; od 2005 roku prowadzi pracownię rzeźby w Liceum Plastycznym w Supraślu.
Ulotność, niepewność i kruchość wszelkiego bytu, cielesność materii i biologizm formy, intymność. Świat form budowany przez Małgorzatę Niedzielko, stanowi w jakimś stopniu refleksję nad jej wizerunkiem własnym. Postrzega ona naturę jako świat wielkiego bogactwa i tajemnic, ale świat śmiertelnie zagrożony. Naturę pojmuje przede wszystkim w kontekście utajnionej w niej energii i zachodzących w niej procesów. Traktując naturę jako całość w nieskończonym procesie przemian, także i siebie dostrzega w niej jako cząstkę.

Retrogradacja #2 to kolejna odsłona wystawy-procesu, następny rozdział eseju wizualnego artystki o świecie bez ludzi, w którym główną rolę grają przedmioty. Tytuł jest terminem zaczerpniętym z astronomii, użytym w nowym, metaforycznym znaczeniu. Przedrostek oznacza tu nie tyle stylizowanie na przeszłość, co ruch wstecz, spojrzenie w tył, ale bez nostalgii. Rdzeń natomiast odnosi się do zbieraczej strategii artystki, która gromadząc różnorakie zużyte i często niedziałające obiekty, tworzy osobliwą antykolekcję. Sumą obu znaczeń nazwana została nieantropocentryczna opowieść o materialności, łącząca w sobie wizje przeszłości i przyszłości. Strategią artystki jest kolekcjonerstwo: przedmiotom bezużytecznym i zapomnianym nadaje nowe życie, tworząc z nich instalacje. Nie stara się jednak zawładnąć porządkiem życia artefaktów, wręcz przeciwnie, oddaje przedmiotom to, co ich – istotę rzeczy.

Patrycja Orzechowska - artystka wizualna, autorka książek artystycznych; zajmuje się fotografią, kolażem, instalacją, zbieractwem, grafiką użytkową i filmem; absolwentka grafiki na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku; aktualnie doktorantka na Interdyscyplinarnych Studiach Doktoranckich Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu; wielokrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Marszałka Województwa Pomorskiego i Prezydenta Miasta Gdańska. Jej prace były prezentowane na kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych. Mieszka i pracuje w Gdańsku.
Swoją pracę traktuje jako pole eksperymentu i doświadczania, dlatego też oprócz czerpania z nauk psychologii czy socjologii chętnie sięga po ryzykowne praktyki i metody takie jak ustawienia hellingerowskie, astrologię czy inne para nauki po to, aby za ich pomocą stworzyć alternatywny obraz rzeczywistości.
W ostatnich swoich pracach zajmuje się głównie ontologią zorientowaną na przedmiot. Pracując na resztkach, na gotowych przedmiotach, na ludzkim ciele uprawia mimochodem fizyczny i mentalny recykling. Robiąc kolaże ze starych gazet i książek (Monuments, Deadline. Never Ending Story, Kinderturnen, Grettings from Eternity), układając ciało niczym glinę (Lepiszcze i Rękoczyny, Studia Gimnastyczne, Sculptures just now!, Homebody), budując nowe formy i znaczenia na kolekcjach sklastrowanych przedmiotów (Retrogradacja, Ashes to Ashes, Medium, Future Perfect, Szkielety, Ściana, Moje małe szybki) wciąż ma do czynienia z fascynującą materialnością, ale też piekłem rzeczy.