Strefa ochronna wokół nowego gniazda

Fot: Nadleśnictwo Bielsk / Michał Andrzejuk

Bocian czarny jest bliskim krewnym bociana białego, ale jest od niego nieznacznie mniejszy. Osiąga maksymalnie 100 cm długości ciała oraz 190 cm rozpiętości skrzydeł. Jego ubarwienie wydaje się być negatywem bociana białego, choć w słońcu czarne pióra pokrywające mu szyję, pierś, grzbiet i skrzydła, mienią się metalicznie na zielono, fioletowo i purpurowo.

- Można powiedzieć, że bocian czarny to ptak leśny. Gniazda zakłada w głębi lasu. Każda para bocianów czarnych buduje zwykle więcej niż jedno gniazdo. Mogą być one oddalone od siebie nawet o kilka kilometrów. Na nizinach typowym dla niego środowiskiem są rozległe, wilgotne lasy w pobliżu bagien lub zbiorników wodnych. Najchętniej jednak wybiera podmokłe lasy olszowe. W przypadku braku optymalnych środowisk gnieździ się w innych lasach liściastych, a nawet w borach - mówi Jarosław Krawczyk rzecznik prasowy Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Białymstoku.

Bocian czarny żywi się głównie płazami i drobnymi rybami. Uzupełnieniem diety są owady, drobne ssaki oraz pisklęta innych ptaków. Poluje, brodząc w niezbyt głębokich wodach rzek i strumieni. Ciekawostką jest, że jeśli słońce zbyt mocno oświetla wodę i utrudnia wypatrzenie ofiary, wtedy bociany czarne polują z rozpostartymi skrzydłami, które zapewniają im cień i lepszą widoczność płazów, czy rybek w wodzie.

Bocian czarny jest ptakiem wędrownym, spędzającym okres zimy w Afryce (m.in. Libanie, Sudanie i Etiopii). Odlatuje pod koniec sierpnia i we wrześniu, natomiast z zimowisk powraca w marcu i kwietniu.

Mimo, że zasięg geograficzny bociana czarnego jest znacznie większy niż bociana białego, to jego liczebność jest kilkadziesiąt razy mniejsza. Tym bardziej cenne jest kolejne gniazdo bociana czarnego w Nadleśnictwie Bielsk i utworzona wokół niego z strefa ochronna.