Dawno temu nad Białką. Smutny los białostockiego włóczęgi

Fot: morguefile.com

Sędzia Kulesza w tych dniach zajmował dość trudną sprawą. Na ławie oskarżonych siedział 17-letni milczący, młody starzec Aleksander Jacewicz, obszarpany, chudy, wynędzniały i obojętny na wszystko, co się wokół niego dzieje.

- Czy masz rodziców? - pytał dobrotliwie sędzia.

- Umarli - brzmiała smutna odpowiedź.

Prosił o karę więzienia

Z akt sprawy wynikało, że młody przestępca przed kilkoma dniami przybył z Rosji. Głodny wałęsał się po Polsce, aż zaczął kraść. Dostał za to 5 miesięcy więzienia z zawieszeniem. Dalszym etapem niedoli życiowej Jacewicza była kradzież 30 złotych w Choroszczy. Aresztowany przyznał się do kradzieży, a gdy odebrano mu pieniądze, oświadczył z rezygnacją:

- Trudno... nie udało mi się najeść. A byłem tak okropnie głodny.

- O co oskarżony prosi w ostatnim słowie? - pytał sędzia.

- Proszę o karę więzienia, bo jestem ciagle głodny, a tam się chyba najem.

A że prawo jest prawem, sędzia, zważywszy na szali winę Jacewicza, zaaplikował mu 7 miesięcy więzienia, z zamianą na dom poprawczy. Radosny błysk oczu i zadowolona mina skazanego były odpowiedzią na wyrok. Jacewicz wyszedł, a za nim podążył litościwy wzrok sędziego Kuleszy.